ผลที่ตามมาจากการตัดไม้ทำลายป่าในระดับท้องถิ่นและระดับภูมิภาค

ป่าดิบเขาและป่าต้นน้ำที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ลาดชันมีความสำคัญอย่างยิ่งในการประกันการไหลของน้ำและยับยั้งการกัดเซาะ แต่ในช่วงปี 1980 ป่าบนเขามีอัตราการตัดไม้ทำลายป่าสูงที่สุดเมื่อเทียบกับป่าเขตร้อน การทำลายป่า ( แนวโน้มดังกล่าวเปลี่ยนไปในช่วงปลายทศวรรษ 1990 และ 2000เมื่อป่าบนที่สูงฟื้นตัว ในขณะที่พื้นที่ลุ่มมีการตัดไม้ทำลายป่าจำนวนมาก เนื่องจากการขยายตัวทางการเกษตรเป็นส่วนใหญ่)นอกจากนี้ ป่ายังเพิ่มความชื้นในท้องถิ่นผ่านการคายน้ำ (กระบวนการที่พืชปล่อยน้ำผ่านใบ) และเพิ่มปริมาณน้ำฝนในท้องถิ่น ตัวอย่างเช่น ร้อยละ 50-80 ของความชื้นในอเมซอนตอนกลางและตะวันตกยังคงอยู่ในวัฏจักรของน้ำในระบบนิเวศ ในวัฏจักรของน้ำ ความชื้นจะคายและระเหยขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศ ก่อตัวเป็นเมฆฝนก่อนจะตกตะกอนเป็นฝนกลับคืนสู่ผืนป่า เมื่อป่าไม้ถูกตัดลง ความชื้นจะระเหยไปในชั้นบรรยากาศน้อยลง